12 januari - tussen pot en koffie

Tekst ter toelichting bij mijn artistiek werk.

Ontmoeting

Vandaag zat ik samen met een vriend van me, gezellig met een tas koffie.

Naar aanleiding van mijn blog, confronteerde hij me met de vraag:

• “Wat is jouw visie, jouw boodschap die je de wereld in wil sturen;
• waarop reageer je;
• wat is voor jou je taak als kunstenaar;
• waartoe voel jij je geroepen?

... en plaats misschien een keer een woordje uitleg bij je beelden ter duiding.”

Vraagteken

Met deze vragen laat hij me stil staan bij mijn werk.

“Wat is voor mij van belang, wat doe ik?”

Zo meteen heb ik geen pasklaar antwoord op deze vragen.

Het meest recent zijn de tekeningen in potlood op klein formaat. Deze maak ik om na enkele maanden stilte de souplesse van het tekenen terug te winnen.

Het aftasten van de vormen van het menselijk lichaam blijft een passie. Ik houd van mensen, op veel verschillende manieren ;-)

Visie

Even stelde ik mezelf de vraag: “Ontbreekt het mij aan visie?” “Neen!”, dat kan ik wel stellig zeggen.

Geruime tijd beet ik me vast in het onrecht dat kinderen wordt aangedaan: seksueel, verbaal, oorlog, onderontwikkeling,... Ik wilde letterlijk de maatschappij wakker schudden, dat ze niet langer met hun kop in het zand bleven steken, dat ze er niet langer de ogen voor sloten. 

Toen ontstond heel de heisa binnen de kerk rond kindermisbruik. Er werd gehoor gegeven aan mijn kreet die de kosmos werd ingezonden en waardoor ik dit onderwerp kon laten rusten.

Daarop volgde experimentele werken waarbij ik sfeer trachtte te scheppen. Echter wel een sombere sfeer, die van isolement, verlatenheid, desolaatheid, het op zichzelf geworpen zijn,... 

Deze werden gemaakt met inkt, pen, penseel, bister en pastelkrijt. Even verliet ik het pad van het figuur tekenen en vervormde ik de mensen die zich in een verkrampte situatie schuil hielden.

Nadien ontstond er een hele reeks tekeningen, gemaakt met pen, penseel en inkten, die als kernwoord ‘spreken?’ droegen; waarbij het ? een zeer belangrijk onderdeel is.

Wat het ‘spreken?’ inhoudt -althans voor mij in bepaalde situaties, gelukkig niet allemaal- is het volgende:

• wordt een mening gerespecteerd;
• had ik misschien beter gezwegen;
• probeert men mij te brengen tot het niet uitspreken van...;

Het spreken als dusdanig is:

• vluchtig
• breekbaar
• snel

Dit vertaalde ik in mijn beelden als zeepbellen omdat deze dezelfde kenmerken vertonen.

Vanuit dat gegeven (waarbij ik graag verwijs naar de tekst geschreven door Frank Renders, te vinden onder de ‘oudere berichten’ van mijn blog) werden nieuwe portretten geboren.

Daarbinnen verdween het ‘spreken?’ min of meer of was althans niet langer de focus.

Creëren

Als ik bezig ben met creëren sijpel ik als het ware van het ene beeld in het andere. Vaak is dit een proces/evolutie op een onbewust niveau. Het ene beeld roept -automatisch- het andere op (even verwijs ik hierbij graag naar het surrealisme dat bevreemdende beelden voortbracht en van enorme invloed is geweest, en dit niet enkel in de kunstwereld).

Wanneer dit gebeuren zich afspeelt en ik op spontane wijze beelden op papier -of doek- zet, zou je bijna kunnen spreken van droombeelden.

Deze vergelijking is trouwens niet zo gek daar de betekenis nadien vaak af te lezen is; echter niet altijd, soms stelt een beelden enkel vragen.

Stilstaan

Die vriend van me, waarover ik aan het begin van deze tekst vertelde, laat me na het tekenen op klein formaat opnieuw stilstaan bij de vraag: “Waar zet ik mij achter; wat is mijn visie op mijn eigen creaties en de boodschappen die deze in zich dragen; is er een thema waar ik me wederom in wil vastbijten?”

Uiteraard kan ik daar volmondig: “ja” op antwoorden.

Alleen rijst de vraag of ik dit suggestief wil houden of zorg ik ervoor dat het beeld duidelijk leesbaar is?

Daar ga ik nog even van wakker liggen...