Frank Renders omschrijft Anns werk als volgt:
De diep menselijke dimensie is de centrale as in het werk van AnnC. Deze heeft meerdere gezichten die verschillend aan ons verschijnen. Zo bespeelden haar eerste tekeningen de grenzen van de liefde. Niet de romantische, maar haar schreeuwend verlangen gehoord en beluisterd te willen worden door de eigenvreemde andere. Later beet ze zich vast in de beleving van het kind dat met onrecht werd geconfronteerd. Eenzaamheid, isolement, angst en onbegrip kwamen opnieuw langs, zij het dan wel in een andere gedaante. Hetzelfde emotionele register werd daarna getransporteerd naar het volwassene lichaam. Dat uitgegroeide lichaam torst de last van een onvoltooid verleden met zich mee. Slechte herinneringen zijn niet zomaar af te werpen. Ze blijven als een indringende geur in je kleren zitten. In haar laatste werken staat het gesproken woord centraal. Hoe kwetsbaar en fragiel zijn woorden? Verkleuren ze onderweg? Wat geeft hen betekenis? Dit heeft AnnC beeldend opgevat als zeepbellen die uniforme kenmerken vertonen.
Artistiek werk en actualiteit
Meer nog vandaag dan voordien stelt AnnC dat het primaire binnen het hedendaagse kunstgebeuren niet is om iets nieuws te verzinnen. Integendeel, een eerlijke, persoonlijke visie op al dan niet gekende zaken en thema’s is voor haar van groter belang. De eerlijkheid in het werk van de kunstenaar, zonder compromissen te sluiten met mensen of instellingen is een absolute prioriteit. Deze ingrediënten zijn terug te vinden in haar werk. Haar tekeningen ontstaan uit een inwendige beleving. Deze wereld staat los van het brute lawaai daarbuiten.
Het hedendaagse kunstgebeuren herbergt vele mogelijkheden: installatie, video, foto, ambachtelijkheid… In het werk van AnnC treedt de kunde op de voorgrond. Zij houdt er van om dingen op een goede manier op papier te zetten. Doorheen de bril van kritische zelfreflectie kijkt ze naar wat zich op papier vormt. Haar eerlijkheid wordt weerspiegeld in de keuze van haar materiaal. Niet olieverf of andere kostbare materialen worden gebruikt, maar wel het pure van potlood en inkt. Dit is de basis van haar artistieke proces. Ook vandaag de dag kent een klassieke benadering opnieuw bijval. Denken we bijvoorbeeld aan de werken van Michael Borremans, Luc Tuymans en Cindy Wright.
Ongewild werd het werk van AnnC erg actueel. Enkele jaren geleden was misbruik het onderwerp van haar tekeningen. Bij dergelijk persoonlijk onrecht schieten woorden vaak tekort. Politici misbruiken ook dit kostbare en tedere goed. Zij zoeken hun toevlucht tot peperdure woorden in plaats van over te gaan tot krachtdadig optreden. Juridische processen baden in een nog andere linguïstische weelde. Beschuldigden wachten als bange wezels op de stroom van woorden die hun leven zal herinrichten. Woorden, zo veel en weinig tegelijk. Wat dichten wij hen toe?
